Kącik poezji

fizolov · Gość

piszcie to co was wzruszyło zaintrygowało cookolwiek co znalezliscie w necie i jest godne przeczytania, zaczne od tego wierszyka:

*umarł anioł*

Anioł usiadł na gałęzi drzewa
spojrzał w niebo
chciał się wzbić w powietrze

zastukał cicho w swoje serce
ono nie odpowiedziało
łza spowiła jego szatę

zapomniał, że nie ma już skrzydeł
bo mu je zraniono

umarł więc pod drzewem
samotny anioł
bez skrzydeł

flageton · Prawa ręka

Tadeusz Różewicz "Gotyk1954"

Żebra umarłego Boga
sklepione
nad słowami
wierzących
ślepo

Bóg
jeż niebieski
nabity na tysiąc iglic wież
katedr banków
ocieka krwią
ludzi
nie własną

z worem złota u szyi
ciągną go
na swoje dno
skazani

fizolov · Gość

z wiązku z tym zamieszczam na poczcie piosenke kultu

fizolov · Gość

Filozof

Obłudne myśli pastwiska proroków...
Jakże jednolitą formę sławią...
Jesteśmy pustelnikami własnej świadomości,
Czynu i zamiaru...

Taka pustka wielka w chwili tej, ogarnia mnie...
Jedność i pojednanie krzyczy szeptem serce me...
Takie złudne myśli te,
Zrozumieć i przebaczyć mrok stworzenia tego,
ale po co i dlaczego ?

Jestem panem ścieżek mych,
myśli twórczej w poznaniu tym...
Wojownicy są widmem i pustką w duszy mej,
nie wybaczam im... gdyż tak chce...
ich fałszywy krzyż przytłacza mnie... zamyka obraz mój,
Na zrozumienie te...

Słowa cisną dusze i zasłaniają oczy, krwawią...
Mówią... o mnie ten, który krzyczy szeptem własnych słów...
kim jestem dla ich świata w lustrze tym ?
Odmieniec... krzyczy jeden tłum
Szaleniec...?
może kimś więcej niż, tylko...

Więc kim jestem...
Codzienność ich życia sprawia niezdarność czynów mych,
jestem śmieszny kiedy staram się przetrwać to,
co dla nich jest codziennością...
gubię się w drobnostkach życia codziennego, lecz
Dlaczego... jestem sam w swoich myślach,
Zamknięty w mroku otchłani twórczości tej...
Taka piękna jest gdy tworze i patrzę w pustkę otchłani jej.

Jestem stwórcą...
rzeczy świata mroku,
i myśli w korze duszy,
Twórczość którą tak tworze, jest rzeczą światła poznania mego,
tak bardzo niepojętą...
Choć jednak jestem niezdarny i zagubiony w rzeczywistości pierwszego stanu...
Zakazane mi jest poznać rzeczy w których myśli tworze dzieła swe...
jakie żałosne...
lube cierpieć gdyż boje się własnego poznania szczęścia,
skrycie w duszy swej... krzyczę słowa te,
jakie żałosne...

W poznaniu swym nie obchodzi mnie jedna ludzka myśl,
jakże nienawidzę słów tych...
Oskarżają świadomość świata mego,
tak bardzo odległego,
dla nich...

Czym zakłócać mam poznanie swe...
Wasze jednorazowe myśli, odczucia, takie same są
śmieszne, gmina i globalna myśl pustych jednostek...
Ośmieszających to czego nie są w stanie pojąć...
zaakceptować inny tok myśli, poglądów i odczuć.

Dlatego rozważania swe kieruje do samego siebie,
w stanie tym będę tkwił aż po cichy radości śmiech,
Gdzie skrzydła śmierci otulą mnie.